Waarom Olympisch mannenvoetbal een JV-evenement is (waarin de VS kan strijden om een ​​medaille)

PARIJS — Kylian Mbappé wilde dolgraag meedoen aan de Olympische Spelen in Parijs. Lionel Messi wilde dat naar verluidt ook. Maar geen van beiden is hier bij de Spelen, omdat ze, net als de meeste mannelijke voetbalsterren, slachtoffer zijn van een eeuwenoude machtsstrijd die wordt gedomineerd door de wereldwijde overkoepelende organisatie van de sport, FIFA.

Deze strijd is de reden dat de organisatoren twee belangrijke beperkingen opleggen aan de Olympische selectie voor mannen:

1. Alle spelers, behalve drie, moeten 23 jaar of jonger zijn.

2. Ongeacht de leeftijd van de speler is zijn profclub niet verplicht hem toestemming te verlenen om aan het toernooi deel te nemen.

De tweede regel verpestte Mbappé’s droom. Zelfs de Franse president Emmanuel Macron kon hem niet meer redden. “Ik heb altijd gezegd dat de Spelen in Parijs speciaal zijn en ik wilde erbij zijn,” zei Mbappé, een geboren Parijzenaar, in maart. Maar Real Madrid weigerde hem te laten gaan. En, nou ja, “het is onze werkgever,” legde zijn Franse teamgenoot Aurélien Tchouaméni uit. “Als Real Madrid een veto uitspreekt, valt er niet veel te zeggen.”

Tientallen andere clubs hebben ook geweigerd de benodigde toestemmingen te verlenen. En dus zullen van de beste 100 spelers ter wereld er maar twee — Julián Álvarez uit Argentinië en Achraf Hakimi uit Marokko — aanwezig zijn als de wedstrijden woensdag beginnen.

De meeste van de 288 spelers zullen daarentegen veelbelovende of middelmatige veteranen zijn. Geen van de vaste spelers van het Amerikaanse nationale mannenelftal die verschenen op de Copa América van 2024 — zelfs geen onder-23 sterren zoals Gio Reyna — zitten in de Amerikaanse selectie, die woensdag begint tegen Frankrijk (15:00 uur ET, USA/Peacock/Telemundo) De drie over-23 selecties zijn MLS verdedigers Walker Zimmerman en Miles Robinson en middenvelder Djordje Mihailovic.

De regels maken van Olympisch mannenvoetbal een soort juniorencompetitie. En ze zijn er omdat FIFA niet wil dat de Spelen — of welk ander voetbaltoernooi dan ook — concurreren met het WK. De historische verklaring is echter wat genuanceerder.

Hoe FIFA de Olympische Spelen beperkt

Eens, een eeuw geleden, toen er nog geen WK was om te evenaren, waren de Olympische Spelen het hoogtepunt van het voetbal. FIFA erkende de Spelen in de jaren 20 als wereldkampioenschappen, totdat amateurisme de zaken ingewikkelder maakte.

Voetbal was in die tijd langzaam aan het professionaliseren. Het Internationaal Olympisch Comité hield vast aan het ideaal dat alle deelnemers amateurs moesten zijn. Dus FIFA nam de controle over en lanceerde een WK dat openstond voor iedereen, wat het Olympisch toernooi direct overtroefde.

Zo begon een reeks ruzies tussen FIFA en het IOC die het Olympisch voetbal vorm hebben gegeven. Te midden van de eerste van verschillende geschillen over de toelatingseisen, verdween voetbal in 1932 van het Olympisch programma. Het keerde terug in 1936 en bleef na de Tweede Wereldoorlog bestaan, maar het bleef ook strikt amateuristisch. Dus kristalliseerde het uit tot een tweederangscompetitie.

In de jaren 80 en 90 schafte het IOC eindelijk de regels af die amateurisme inhielden. Maar toen was het script omgedraaid. FIFA was uitgegroeid tot een commercieel gedreven organisatie, die erkende dat een volledig professioneel Olympisch voetbaltoernooi een potentiële bedreiging zou vormen voor de voorrang — en winstgevendheid — van het WK voor mannen.

Dus onderhandelde het over een reeks compromissen. De eerste: in de jaren ’80 mochten landen van buiten Europa en Zuid-Amerika al hun profs opstellen, maar elke Europeaan of Zuid-Amerikaan die had gespeeld in een WK kwam niet in aanmerking.

In 1992 verving de onder-23-regel die ongelijke beperkingen. In 1996 werden de drie overjarige spelers toegevoegd. Die beperkingen zijn sindsdien gebleven.

Maar ze zijn niet de omvang van FIFA’s controle. Het belangrijkste mechanisme is de zogenaamde “internationale kalender”, die specifieke periodes uitsnijdt waarin profclubs (de voetbalequivalenten van de Lakers of Yankees) spelers moeten toestaan ​​om zich aan te sluiten bij hun nationale teams (Team USA).

De vensters zijn gestructureerd rond grote toernooien. Zo zorgen ze er bijvoorbeeld voor dat alle spelers beschikbaar zijn voor continentale kampioenschappen zoals het EK en de Copa América.

De Olympische Spelen staan ​​echter niet op de kalender van FIFA. De beschikbaarheid voor de Olympische Spelen wordt daarom een ​​onderwerp van soms heftige discussies tussen nationale teamcoaches, agenten, spelers en hun clubs.

De puzzel van de Olympische selectie

Die onderhandelingen waren wat de onlangs ontslagen USMNT-coach Gregg Berhalter ‘de eerste barrière’ noemde. Maandenlang gingen Berhalter, functionarissen van de Amerikaanse voetbalbond en U-23-coach Marko Mitrovic, die het Olympische team zal leiden, heen en weer met clubs in een poging om spelers te strikken voor de Spelen in Parijs.

En sommige clubs wezen hen af. Gesteund door de FIFA-regels, hadden clubs alle macht in handen. Die in Europa beginnen hun preseasons in juli en hun seizoenen in augustus, dus, handelend in eigenbelang, blokkeren ze belangrijke spelers van deelname aan de Olympische Spelen. De Amerikaanse hoopvollen die naar verluidt werden afgewezen, zijn onder andere Ricardo Pepi en Malik Tillman (PSV Eindhoven), Brandon Vázquez (Monterrey) en Haji Wright (Coventry City).

Die onderhandelingen zijn echter slechts een deel van de puzzel die Mitrovic, Berhalter en hun collega’s over de hele wereld moesten oplossen. “De tweede barrière”, zoals Berhalter zei, was “deelname aan de Copa América.” De Copa en het EK waren de prioriteitstoernooien voor zes Olympische kandidaten uit Europa en Amerika. Ze brachten meer prestige en prijzengeld met zich mee. En ze vonden plaats weken voor de Spelen van 2024.

De VS, Argentinië, Frankrijk en Spanje namen allemaal hun A-teams mee naar die toernooien. Ze wisten ook dat A-teamspelers op een gegeven moment een pauze nodig zouden hebben. Om door een lang Europees clubseizoen (augustus-mei), dan de Copa América (juni-juli), dan de Olympische Spelen (juli-augustus) te ploeteren, zou iedereen die aan beide internationale toernooien deelnam, onvoldoende rust krijgen.

Een pauze na de Olympische Spelen, zelfs een korte pauze van twee weken, zou hen daarentegen terugzetten aan het begin van het clubseizoen 2024-2025.

Dus de Amerikaanse selecties voor de Copa América en de Olympische Spelen zullen vrijwel geheel verschillend zijn. Alleen Robinson, die geen enkele minuut speelde op de Copa en wiens MLS-clubseizoen loopt van februari tot en met december, zal bij beide aanwezig zijn.

En slechts een paar buitenlandse spelers, zoals Álvarez van Manchester City, zullen de tegenslag van de club accepteren en op beide spelen. Tientallen anderen zullen op vakantie zijn als de Spelen beginnen, en op pre-season tours met hun clubs als de Olympische knock-out rondes een kampioen identificeren.

Olympische gelijkheid geeft VS hoop

Het voordeel van de vele complicaties is dat ze een gelijkmaker kunnen zijn, een kracht die de VS hoop kan geven op medailles.

De USMNT is natuurlijk nooit verder gekomen dan de kwartfinales van een modern WK; het kan zich niet meten met Frankrijk, Spanje of Argentinië. Maar het JV-team zou kunnen concurreren met andere JV-teams over de hele wereld. Verwacht wordt dat het doorgaat vanuit een groep met ook Frankrijk, Nieuw-Zeeland en Guinee.

Het olympische deelnemersveld is over het algemeen niet zo vol als een WK. Geen enkele continentale confederatie krijgt meer dan drie plaatsen. Twee van de drie Europese teams die zich kwalificeerden via het UEFA U-21-kampioenschap waren Israël en Oekraïne. Andere landen die meedoen zijn Irak, Oezbekistan, Mali, Egypte en de Dominicaanse Republiek.

Om al deze redenen kan het Olympische voetbal voor mannen een beetje een gokspel zijn. Terwijl de vrouwencompetitie gewoon een verwaterd WK is, met alle sterren die in aanmerking komen, zijn de moderne mannelijke kampioenen Mexico, Kameroen en Nigeria; medaillewinnaars zijn Zuid-Korea, Paraguay en Chili.

De gebruikelijke verdachten — Frankrijk, Argentinië en Spanje — zijn in 2024 nog steeds favoriet. De Franse selectie die de VS woensdag ontmoet, bestaat uit Jean-Philippe Mateta en Michael Olise (Crystal Palace), Alexandre Lacazette (Lyon) en andere vaste spelers bij behoorlijk grote clubs. Maar de VS, die voor het eerst sinds 2008 weer aan het toernooi meedoen, zou kunnen strijden om een ​​medaille.